Van hokjes naar puzzelstukjes

Vandaag spreek ik met Martin Schravesande van OpenGeestig over zijn docentschap voor jonge mensen die uit het systeem zijn gevallen. 'Moeilijke' kinderen, kinderen die zijn opgegeven, zouden sommige mensen zeggen. Martin ziet dat totaal anders, gelukkig.

We hebben het oa over de PABO, die hij vakscholen voor onderwijs-toediening noemt. Over pedagogiek en hoe dat weer meer in het onderwijs kan worden  toegevoegd, want vanuit een pedagogische bril, zie je hele andere dingen.

"De ontwikkel-wil zit in ieder kind" is zijn overtuiging. Maar er wordt aan getwijfeld of die er wel is, of jonge mensen niet massaal Fortnite gaan spelen als docenten een stapje achteraan stappen. De angst om ruimte te geven is groot, net zoals in het bedrijfsleven valt mij op. 

Als je maar lang genoeg de ontwikkel-wil ontkent, dan wordt het waar. Je krijgt altijd gelijk, zeg ik zelf altijd. Een docent die vraagt 'wat wil je leren?' aan leerlingen... wordt schaapachtig aangekeken, omdat deze vraag nooit gesteld wordt. Ze weten het niet meer, omdat ze niet aangezet zijn om te ontdekken wat ze zelf willen.

Het hokje wordt een nieuwe veiligheid. De docent weet het wel, dat is het dogma. Kleuters leren dit zodra ze op school starten, ze leren af dat ze zelf iets mogen willen.

Met een klas van 20-30 kinderen is het maatwerk natuurlijk wel uitdagend. Maar wil Martin het zelf anders te doen. Hij probeert met de groep - in contact met de kinderen - te zoeken naar wat er op dat moment werkt. Het is elke keer weer balanceren tussen de menselijke behoefte aan structuur én ruimte, vrijheid en rust (oplaadtijd).

In eerste instantie schrikken kinderen zich rot dat ze zelf iets mogen willen, want dan is er ook een kans om te mislukken. Maar met kleine stapjes kan het werken, ziet Martin in de praktijk. Kleine successen ervaren - een klein vlammetje dat je voorzichtig mag aanblazen - zorgt voor groei en ontwikkeling. Er begint eindelijk iets te lukken en dat geeft zelfvertrouwen.

Ook geeft Martin duidelijke kaders , bijvoorbeeld rekening houden met elkaar. Ze mogen zich uiten, zelfs zeggen dat ze niet willen leven, niet voor zich zien dat ook maar iets lukt. Maar wel rekening houdend met elkaar, je hebt het met elkaar te doen tenslotte. Die paralel kan ik ook zo doortrekken naar het bedrijfsleven, naar de samenleving zelfs.   

Ik gun iedereen een docent als Martin. Een docent met aandacht voor wat er in een kind leeft en wat een kind wil leren.

Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol!

Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl